Sihirli Bir Değneğim Olsaydı

Bazen düşünüyorum da şöyle gözlerimi kapatıp, derin bir nefes aldığımda her şey silinip gitsin. Bütün acılar, hayal kırıklıkları, belirsizlikler, başarısızlıklar ve korkular. Hepsi gözümü açtığımda yok olsun. Öyle ki geriye sadece güzellikler kalsın.

Şimdi hepsi bir gölge kadar bana yakınken, keşke bir sihirli değneğim olsa ve küçük bir dokunuşla her şeyi güzelleştirebilsem diye düşünüyorum. 

Geçtiğimiz yıllar, özellikle son beş yıl anlatması da yaşanması da hiç kolay olmadı. Birbirinden farklı çeşitli sorunlarla baş etmek zorunda kaldım. Bazen nefes almanın bile ağır geldiği zamanlar oldu. Hayat dört bir yandan üzerime geldiğinde zaman zaman inancımı yitirdim ve umutsuzluğa kapıldım. Bütün bunların bir haksızlık olduğunu düşündüm. "Neden ben?" diye defalarca sordum.

Ama şimdi fark ediyorum ki, hiçbir şey boşuna yaşanmadı ve hayatta başımıza gelen her şeyin bir amacı var. Evet, hala yorgunum. Hala korkuyorum ve bazı yaraların izlerini taşıyorum üzerimde. Ama benim içimde bir şeyler değişti. Tüm bu yaşananlardan edinmiş olduğum farkındalıklarım var. Hayat kimse için kolay değil. Yine de buradayız. Hayatta olduğumuz sürece oyuna dahiliz. Belki de gerçek sihir bu. Oyunu anlamla doldurmak.

Bir sihirli değneğim olsaydı eğer, öncelikle kalbimde ki o ağır yükleri hafifletmek isterdim. Sonra,  kendime sarılırdım. "Geçti. Bak, her şey geride kaldı" derdim. Biliyorum geçmişi değiştiremem. Onu hiç yaşanmamış sayamam. Ama geçmiş artık eskisi kadar canımı da yakamazdı artık. Sonra başımı çevirip huzur için de geleceğime bakardım. Çünkü inanıyorum ve kabul ediyorum artık. Bizler yolumuzu bulabilmek için buradayız. Yaşanan her şey bizi yolumuza ulaştırmak içindi.

Bu da bir başlangıç.

Biliyorum iyileşmek kolay değil. Kendiliğinden oluşmuyor. Onu kendi içinizde inşa etmeniz gerekiyor.  O düz bir çizgi değil. Bazen çıkıyorsunuz bazen düşüyorsunuz. Tüm bunlar yaşanırken geçmiş tekrar ve tekrar kendini hatırlatmaya devam ediyor. Fakat bu kez içimdeki ses diyor ki "Bu da geçecek. Sen sadece devam et" Devam ediyorum ben de.

Artık yavaş da olsa öğreniyorum kendime karşı şefkat göstermeyi. Kendimi anlamaya başlıyorum. Daha az yargılıyorum duygularımı. Hatalarım için kendime yüklenmiyorum. Bunun yerine onları anlamaya çalışıyorum. Yorulduğumda duruyorum artık. Bir insan olduğumu kabul ediyorum. Ağladığımda kendime sarılıyorum ve güçsüz olmaktan utanmıyorum artık. Sırf bu yüzden kendimi değersiz hissetmek istemiyorum. Dahası inanıyorum, her yeni günün için de küçük de olsa bir ışık var.

Eskiden sadece büyük şeyler başarmayı isterdim. Şimdi ise tamamlanmış olmak ve iyileşmek istiyorum yaralarımdan. Belki tam anlamıyla geçmeyecek bu yaralar ama beni en az inciteceği bir noktaya ulaşmak istiyorum. 

Kalbimde huzurun kök salacağı ve içimdeki çocuğun korkmadan gülümseyebileceği bir dünya kurmak istiyorum. Bu dünya sadece benim için değil herkes için güzellikleri hatırlatsın istiyorum.

Tüm bunlar için bir sihirli değneğe ihtiyacım var sanıyordum ama anladım ki o sihirli değnek benim.

Kelimelerim, çabam, umudum, direncim ve sabrım.

Belki de sihir dediğimiz şey her düştüğümüzde tekrar ayağa kalkabilmekmiş.

Eğer bu yazıyı okuyorsanız size sadece şunu hatırlatmak istiyorum:

Yalnız değilsin. Her ne yaşarsan yaşa içinde bir sihir var üstesinde gelebileceğin.

Bazen bir gözyaşında bazen de sabah yeniden uyanabilme cesaretinde saklı o sihir. Kendinize inanmaya başladığınız zaman yollar açılıyor. Ben hala yoldayım. Tek fark var ki, bu sefer umutluyum. Biliyorum ki bu yol sadece acılardan değil aynı zamanda anlamlardan da oluşuyor. 

Her anlam bir iyileşme demek.