Herkes kendi yolunda kendi hayatında. Bütün yaşam biçimleri bireyin ruh dünyasının yansımasıdır. Herkesin yaşam biçimine değer gösteriyoruz. Ama nasıl ki biz diğerlerine saygı duyuyorsak onlar da bize saygı duymayı öğrenmeli. Her şeyden önce biz kendi yaşamımıza saygı duymayı ve değer vermeyi öğrenmeliyiz.
Bu ışıkta biraz kendi yolumdan ve yaşantıma gitmekten bahsetmek istiyorum.
Bu bloğun adı, Kendi Yolumuza Dair. Aslında bu ad benim ruhumun yansıması. Bir süre önce yoluma gitmem gerektiğini öğrendim. Şimdi düşünüyorum da yaşamımın bir kaç evresinde hayat bana bu fikri alenen gösterdiği halde ben anlamamışım. Çünkü bazen anlayamayabiliyoruz. O zaman nasıl mı anladım? Çok mutsuzdum. Kendimi kapana kısılmış hissediyordum. Şimdi nasılım? Yolun başındayım ama daha ferah hissediyorum. Çok kolay olduğu söylenemez. Çünkü büyük sorumluluk gerektiriyor. İşte genelde çoğunluğun kolay olanı tercih etme sebebi de budur. Kısacası kendi yoluna gitmek kolay değil ama değerli.
Kendi Sesime Kulak Verdim
Kimin ben? Nasıl bir ruh ve nasıl bir hayat biçimi beni yansıtıyor? O noktada anladım ki kolay değil orası kesin.
Evet, hep kendime zorluklar çıkarırım. Ama üstesinden geldiğimde olur. En fazla "tecrübe oldu" derim ve yoluma devam ederim.
Bir süre sesime kulak verdiğimde bana bu tecrübeleri hatırlattı durdu. Hepsi benim çabamın sonucu olan o güzelim tecrübeler. Bana yine kendi yolumda olmam gerektiğini vurguluyordu.
Peki, bunca zaman yaşadığım hayat kimindi? Benimdi ama kendime hizmet etmiyordu çabam. Bu çok net bir şekilde görünür olmuştu artık. Evet, bencil bir insan olmayı sevmem ama diğer insanlara faydalı olmanın yolu da sağlıklı bir benden geçiyor. Sürekli ödün vererek yaşarsam ne kendime ne de insanlığa bir hayrım dokunamazdı.
O yüzden oturdum ve düşündüm. Acaba ben olmak sadece kendi yolumda olmak bana nasıl bir hayatın kapısını açardı? Gördüğünüz gibi çok fazla soru var. İnsan sora sora cevaplara ulaşıyor çünkü. Bu sorunun cevabını bulamadım. Ama bu soruyu sormuş olmak bir uyanıştır diye düşündüm.
Peki, nasıl bir kapı açabilir? Kendini bilen evreni bilir. Hepimiz birbirimizin yansımayız. Zamanın aynasıyız. Sürekli aynı kişi olmaya çalışırsak hayat da aynılaşır diye düşünüyorum. Hiç değilse açılan kapı bana çıkar. O kapının ardında yine ben varım. Belki de insan kendine el uzatmaya bu şekilde başlıyor.
Arayıp Bulma Arzum
Bu noktada dedim ki; arayacağım. Benim için doğru ne ise güzel ne ise bunun için yola çıkacağım. Gerekirse deneyeceğim ve korkmayacağım. Her ne olursa olsun benim yolumun bir parçası diyeceğim.
İnanır mısınız? Bu çok huzurlu hissettiriyor. Arıyorum artık. Karşıma çıkan her şeyi, kaderin güzel bir armağanı sayıyorum.
Bir gün güzel bir müziğe denk geliyorum. Bir gün bir rüzgar esintisinde huzuru buluyorum. Sonra başka bir zaman sadece arıyor olmamın bile huzuruna varıyorum.
Biliyorum ki çok güzellik var. Hepsi beni bekliyor. Birebir denk gelir miyim? Sanki kelebek etkisi gibi. Belki sadece bir rüzgardı bana huzurunu hissettirdi. Bu kadarı bile yeterli. Hatta denk geldiklerim de olacak. Mesela siz bu satırı okudunuz. O tatlı rüzgar gibi bir his doğdu bile içime.
Kapanış: Yol Yürümek İçindir
İyisiyle kötüsüyle kendi yolumuzu sahiplenmek çok önemli. Hayat bizlerin hayatı. Daha az suçlayıcı olmalıyız. Özellikle kendimize karşı. Kendimize çok fazla ihtiyacımız olacak çünkü. Hor kullanmamaya çalışalım.
Peşin hükümler vermeyelim. Yol devam ediyor. Battı balık yan gider anlayışından çıkalım. Bir tohum toprakta ekilidir ama toprağın altındaki kökünü göremezsiniz. Sabırlı olalım. Bu sadece bir bölüm.
Yürümek, düz bir çizgi değil. Yürümek, bezen aşılması gereken tepedir. Bildiğimiz tek şey devam edilmesi gerektiği. Sonunda size çıksın yollar. Bunca çabaya değsin. Hayatın parçası olduğunuzu ve yolunuzun değerli olduğunu aklınızdan çıkarmayın.
Sorular sormaktan korkmayın. Başka türlü cevap bulamayız.
Başlıktaki sorumuzun cevabına gelince. Yolum benim için önemli. Çünkü eninde sonunda kendimle baş başa kalacağım. Bir gece vakti vicdanıma hesap vereceğim. Yorulmuş olacağım. Zaman harcamış olacağım. Hiç değilse kendi yolumda bir amaç uğruna yürümüş olmalıyım. Kendim olmak zorundayım. Başkası olmak için yaratılmadım.
Öyleyse yürümeye devam edelim. Kim bilir ne güzellikler var yolumuzda, kim bilir ne deneyimlere kucak açacağız? Ama her şeye rağmen değer. Çünkü bu dünyanın bizim sesimize ve adımlarımıza ihtiyacı var.
Ne düşünüyorsunuz? Fikirlerinizi benimle paylaşabilirsiniz.