Bazen de hiç yoktan kendimize işler çıkarabiliyoruz ve sürekli ertelediğimiz işleri bir çırpıda tamamlayabiliyoruz. Acaba kendimizi makine yerine koymasak mı diyorum?
Bütün bunlar insanın kendi gücünün ne kadar değerli ve kıymetli olduğunu gösteriyor. Kendini çok fazla hırpalayan ve yoran insan yaşamı için elinden geleni yapması gereken zamanda ne yazık ki elini bile kıpırdatamaz duruma düşüyor. İnsanın hayattaki en önemli iletişimi kendisi ile olan iletişimidir.
Bu bencillik değil de tamamen öncelik sırası ile ilgili. En basit şeyleri dahi yapmakta zorlanacak bir hale gelindiyse orada bir tükenmişlik söz konusudur.
Peki, neden bazı günler yorgun olduğumuz halde daha iyi verim alabiliyoruz kendimizden? Çünkü kendimizin çok iyi bir anına denk geliyoruz da ondan. Eğer o anda da aşırıya kaçarsak başka bir zamandan çalacağız. Yani enerjimizi doğru yönlendiremiyoruz. En basit şeyler, mesela boş düşünceler için zihnimizde mücadele veriyoruz, iş bir şeyler yapmaya gelince de tükeniyoruz. Belirli bir batarya seviyesi gibi. Arada bir kendimizi şarj edebilsek fena olmaz.
Gerek fiziksel olsun gerek zihinsel olsun aslında her şey zihnimizde bitiyor. Kendimizi ve zihnimizi o duruma ikna edebildiğimizde çok güzel bir başarı ortaya koyabiliyoruz mesela.
Diğer yandan bakış açısı da çok önemli bir unsur. Güzel ve olumlu düşünmek bize her anlamda kaliteli bir hayat sağlıyor. Hepsinin yolu temelde kendine değer vermeye çıkıyor. Madem bu hayat bizim o zaman kendimizden başka hiç kimsemiz olmadığı gerçeğine de alışmalıyız. Elbette, ailemiz ve dostlarımız var ama herkes kendi hayatının akışında. Bizler de kendi yolumuzdayız.
Bazı günler içimizden hiçbir şey yapmak gelmiyor çünkü canımız istemiyor. Çünkü yorgunuz ve düşünceliyiz. Kafamızda bazı şeyleri sıraya koyduk. Her şey olması gereken zamanda olmayınca diğer işe de bir türlü başlayamıyoruz. Bazen de hiç mi hiç istemiyoruz sadece mecburiyet ve sorumluluklar oluyor. Bütün bunlar kendi cevaplarımdı. 😊
Sizlerin de benzer cevapları olabilir belki farklı nedenleriniz de vardır. Ama burada ki en önemli nokta bunun gayet normal bir şey olduğu. Her gün aynı olmak zorunda değil, değiliz. Sonuçta sadece bir insanız ruh dünyamızın çabucak değişmesi ve bir şeylerden nem kapması gayet normal. Sadece o işin çok ağır sorumluluk getiriyor olması bile bizi hareketten ve ilerlemeden alıkoyabiliyor. Bazen sadece bir düşünmeye ve anlamaya ihtiyaç duyuyorsunuz. Üstelik böyle anlar o kadar kıymetli ki önünü arkasını görmek size muhteşem bir verim sağlayabiliyor.
Kısacası bu da hayatın ve insan olmanın bir sonucu. Elimizde olmayan nedenler ve yaşamın kendi kuralları olduğunu da unutmayalım. Biraz tolere edilmeye hepimizin ihtiyacı var. Ama tabii ki şunu da hatırlamakta fayda var, erken kalkan yol alır.